In de Grote Zaal, met een capaciteit van 1500 man, spelen de grote rock-, folk-, soul-, country-, reggae- en blueshelden, zoals Al Green (2008), Jerry Lee Lewis (2004) en Smokey Robinson (2007) maar ook stijliconen als Grace Jones (2009). De zaal is ook regelmatig tot de nok toe gevuld voor razend populaire nieuwkomers als bijvoorbeeld Queens Of The Stone Age (2002, 2005), White Stripes (2003), Last Shadow Puppets (2008) en Lady Gaga (2009). Vaak stappen artiesten na een aantal optredens in de Grote Zaal van Paradiso over op zalen van stadionformaat, om dan jaren later terug te keren naar de relatieve intimiteit van de Grote Zaal. Ook zijn er de ‘vaste gasten’ uit binnen- en buitenland, zoals Maceo Parker, George Clinton, De Dijk en Van Dik Hout, die jaarlijks terugkeren voor de bijzondere sfeer van de oude kerk op de Weteringschans.
In de Kleine Zaal, met een capaciteit van 250 man, vinden in een nog intiemere sfeer soms haast magische concerten plaats. Als in een kweekvijver voor opkomend talent spelen er regelmatig bands en artiesten die hun eerste stappen zetten in de richting van de doorbraak. Na een succes in de Kleine Zaal keren velen niet lang daarna terug voor een concert in de Grote Zaal. Franz Ferdinand en Kings of Leon zijn voorbeelden van artiesten die na een klein begin groot zijn geworden, van de Kleine naar de Grote Zaal en verder naar de stadions. Daarnaast is de Kleine Zaal een thuishaven voor excentrieke artiesten, jong of oud, die nooit een groot publiek zullen trekken, maar daardoor niet minder gewaardeerd of bijzonder zijn. Zo is er altijd plaats voor artiesten als Johnny Dowd, Michael Gira (Swans), Bob Log III en Steve Wynn.
Door het jaar heen wordt de grote stroom concerten en andere evenementen afgewisseld met festivals zoals het op Britpop-georiënteerde London Calling en 5 days off, gericht op nieuwe elektronische muziek en mediakunst.
Club
Vanaf de oprichting in 1968 gingen live-optredens natuurlijk gepaard met dansen, maar Paradiso was ’s nachts gesloten en tot het begin van de jaren tachtig heerste er in Nederland niet echt een clubcultuur. In 1982 kwam daar met de komst van Eddy de Clerq met zijn Pep Club verandering in. Deze legendarische dansnacht leidde een aantal jaar later, met de onstuitbare opkomst van de housecultuur eind jaren ’80, tot meer feesten in Paradiso die de nachtvlinders in onze samenleving een thuis boden. Halverwege de jaren ’90 werd begonnen met vaste clubnachten, die onder meer bedoeld waren om de concertgangers na afloop van het concert nog wat langer vertier te bieden. Paradiso was met de vaste vrijdagse Vip Club het eerste podium voor live-concerten dat ook als club diende en in de nachten open bleef. Niet lang daarna volgden de populaire Noodlanding!-nachten en weer zo’n tien jaar later heeft Paradiso circa vijf vaste clubnachten per week. Daarnaast vinden er een paar keer per jaar bijzondere en waanzinnig populaire feesten plaats, zoals het Oud Hollands Acid Feest, Manifesto, Lovedance en de Gouden Kabouterawards.
Tempel van nieuwe cultuur
Eén van de doelstellingen van Paradiso is altijd geweest dat het meer biedt dan popconcerten, dat het de grenzen verkent van (pop-)cultuur en dat het ruimte geeft aan bijzondere initiatieven en projecten. Gevolg is dat er soms in Paradiso een modeshow te zien is, een film wordt vertoond, een klassiek orkest het podium bezet, of dat een wetenschapper een discussie leidt over geloofssystemen of quantuminformatie. In de loop van de jaren zijn er vaste bijzondere projecten ontstaan die met enige regelmaat terugkeren. Er zijn stichtingen ontstaan vanuit Paradiso en er zijn stichtingen die voor een hechte samenwerking met Paradiso hebben gekozen.
Paradiso was intitiator en bruggenbouwer van verschillende joint-ventures: ZO! cultuur Zuidoost, de Samenwerkende Leidseplein Theaters en het Paradiso-Melkweg Productiehuis (PMP). Met als resultaat programma’s als het Gospelfestival in Zuidoost, het literatuurfestival Weerwoord op en rond het Leidseplein en de PMP productie Celluloid Fever, The Goddess. Alle stichtingen en werkverbanden waarvan Paradiso als cultureel ondernemer gebruik maakt zijn inmiddels samengebracht in een aparte unit binnen Paradiso: Paradiso R&D.
Ondertussen wordt de omgeving van Paradiso voortdurend gescand op de kwaliteit van bestaande, en het potentieel van nieuwe, programma-ideeën en -formats. Voorbeelden van recent (mede) door Paradiso ontwikkelde en opgenomen programmaformats zijn:
Pinched Pinched
* PINCHED: sex, love and countercultures over de goede kant der porno;
* Liefde in de Stad: voorvechter voor meer liefde in de stad, verantwoordelijk voor 90.000 bloemen boven het Westerpark en initiator van de Burenwinkel en de polikliniek voor Liefde en Liefdesverdriet;
* De Examenreeks: ingeluid door Het Eerste Nationale Inburgeringsexamen en al snel gevolgd door het Centrale Koe Examen en het Sharia Examen waarin de tv iman antwoord geeft op gewetensvragen;
* I Like To Watch Too: moderne dans-performances op de meest onverwachte plekken in Paradiso;
* Amsterdam Indiafestival: de Bombay Connection in Paradiso;
* De Veenfabriek: modern muziektheater bezet Paradiso via de achterdeur;
* La Nuit ne’st pas un chocolat: Merlijn Twaalfhoven knipt en scheert Paradiso;
* Strips in Stereo: het programma dat Nererlandse hits verstript, gaat Benelux;
* Jubileum Palabras: de viering van de populariteit van spoken word en performance poetry in Nederland;
* Inktvingers: een nieuw theatergenre gebaseerd op de fantasie van kinderen van negen jaar.
Inktvingers Inktvingers
Met de diversiteit in muziekstijlen en de niet-muziekgerelateerde programmering trekt Paradiso een grote variëteit in publiek: van jong tot oud en van punker tot levensliedaanbidder; een doorsnee van de Nederlandse samenleving. Het aantal programma’s neemt jaarlijks toe en bereikte in 2008 een recordaantal van meer dan 900. In 2007 werd voor het eerst in de geschiedenis van Paradiso de 500.000ste bezoeker feestelijk ontvangen. In de jaren daarna blijven de bezoekersaantallen stijgen.